Sahada şampiyon olmak için icap eden ne varsa “hepsini değil fazlasını yapan” bir kulüp lideri, neden “son gerek şart” olarak başkanlığa veda tarihini de ekler şampiyonluk dilekçesine?
“Sistemin” Fenerbahçe’yi “şahsı yüzünden” engellediğini düşünüyor sayın Ali Koç…
Başkanın “hüsnü kuruntusu” ise, bu algıyı yaratanların zaferidir ki, vahimdir. Bırakın sistemi, onun yarattığı algı bile ülkenin en büyük kulübünü de en varlıklı liderini bile kemirip tüketebiliyor.
Ama daha vahimi; ya Liderin teşhisi doğruysa?..
İşte o ürpertici.
Açıkçası, endişelenenlerin başında Antalya’daki Fenerbahçe kadrosu geliyordu. Sette, baskıda, çıkışta etkisizdi. Berbat tabandaki gayretin her iki yarısında Antalyaspor oynadı, Fenerbahçe gol attı…Aslında, Sergen Yalçın Antalyaspor savunmasını orta alana yakın kurdurmuş, Fenerbahçe’nin Ferdi-Tadic’li işleyen sol kanadını Ferdi’nin bindirmelerini durduran Larsson’la başlamadan kesmişti. Önde baskı ile Fenerbahçe’nin önde baskısını ters-yüz etmişti.
Yetmezmiş üzere Fenerbahçe topu öne taşıyamadıkça fonksiyonsuz kalan Tadic, Dzeko, Szymanski üzere usta ayaklar yakaladıkları az konumlarda şut çekmekten korkuyorlardı sanki!
İkinci yarıya Fenerbahçe daha uygun başladı. Larsson sola geçmiş Ferdi rahatlamıştı. Lakin Safuri tekrar sahanın en uygunuydu ve Antalyaspor da birinci yarının sonundaki kadar yorgun değildi.
Fenerbahçe tek golle de olsa şiddetli deplasmandaki üç puana razı olduğunda İsmail Kartal en doğrusunu yapıp İrfan Can ve King ile Fenerbahçe forvetini tazeledi. On dakika sonra Dzeko-Batshuayi değişikliği yaptı. Fenerbahçe’nin lakin önde top tutarak golden sakınabileceğini biliyordu. Meğer bir de Livakovic vardı!
Son dakikalarda Szymanski’yi çıkaran Kartal, bunalan savunmaya Bonucci’yi ekledi lakin Batshuayi’nin sürpriz golüyle fark ikiye çıktı.
Çağlar’a gelince… “Çalışan makinayı tamir etmeyin” derler ya; aksamadı fakat alıştıkça daha verimli olacaktır.
