Görkem Konutçu – Hayatını kaybedenler, günlerce enkaz altında kalanlar, yıkılan binalar… Sayılar, hiçbirini anlatmaya yetmiyor. Sayıların soğukluğu hakikati ıskalıyor. Hisleri, yaşananları aktarmaktan aciz bu her sayının gerisinde koca bir hayat yatıyor. Ölenler ortasında gördüğümüz “1” sayısı, arkasında bıraktığı kaç “1”e işaret ediyor?
Yıkılan sadece betondan yapılmış bir bina değil; anılarla örülmüş konutlar, bir ömrün geçtiği kentler, yüzyıllardır milyonlarca kişinin iz bıraktığı yerler. Yani ömrün ta kendisi.
★★★
5 Şubat 2023, milyonlarca insan için sıradan bir geceydi. Bu sıradan gece, takvim değişip 6 Şubat’a döndüğünde, yavaş yavaş büyük bir felakete ilerliyordu. O 24 saatin içinden bu büyük sarsıntının yaşandığı saniyeleri çıkarıp alsak milyonlarca insan, sabah sıradan bir güne uyanabilir, her sabah olduğu üzere işe, okula gidebilir, güne hoş bir kahvaltıyla başlayabilir, sevinçle bir müzik dinleyebilirdi. Ancak o denli olmadı. 04.17’de büyük bir sarsıntıyla uyanıldı o gün. Ya da hiç uyanılmadı.
Soğuk bir şubat günüydü. Felaketin yükü ile artan bir soğuk. Birtakım kentlerde yağmur, birtakım kentlerde kar vardı. Birkaç saniye evvel sıcak yataklarında uyuyanlar, artık ya enkaz altındaydı ya da enkaz altındakilere ulaşmaya çalışıyordu. Gün ışıdıkça felaketin boyutu ortaya çıkıyordu. Kendilerini meskenlerinden dışarı atanlar da soğuğa dayanabilecek kıyafetlerle birkaç kesim eşya alabilmek için çaresizce konutlarına giriyordu. Birinci andaki kaos yavaş yavaş sönüyordu. Lakin hiç beklenmeyen bir şey oldu; 13.24’te büyük bir sarsıntı daha yaşandı. Birinci sarsıntıda yıkılmayan birçok bina bu sarsıntıya dayanamadı. Arama kurtarma faaliyetleri organize edilirken gelen bu ikinci sarsıntı, yeni yeni anlaşılmaya başlayan felaketin boyutunu katladı.
Bu ek boyunca gördüğünüz her bir sayı, işte bu büyük felakette yitip giden bir can, onları kaybeden yakınları, yok olan bir yuva, kaybolan anılardır.
