6 Şubat’ta meydana sarsıntılarda 117 öğrencisinden 92’sini kaybeden özel eğitim öğretmeni Metin Acıpayam, acısını birinci günkü üzere yüreğinde hissediyor.
Yaklaşık 5 yıldır öğrencilerinin meskenlerine giderek özel eğitim veren çocuk gelişim uzmanı ve özel eğitim öğretmeni Acıpayam’ın (31), geçen yıl 6 Şubat’ta meydana gelen Kahramanmaraş’ın Pazarcık ve Elbistan merkezli sarsıntılarda 117 öğrencisinden 92’si hayatını yitirdi.
Depremin akabinde başlatılan arama kurtarma çalışmalarında ailesiyle birlikte vefat eden 22 öğrencisinin cansız vücudunu teşhis eden Acıpayam, evladı üzere sevdiği öğrencilerinin kimsesizler mezarlığına defnedilmesini önledi.
Afetin üzerinden geçen 1 yıla karşın tüm zorluklara göğüs gererek misyonunu en hoş formda yapmaya çalışan Acıpayam, sarsıntıda kaybettiği öğrencilerini unutamıyor.
Kapıçam Kent Mezarlığı’ndaki öğrencilerinin kabirlerini ziyaret ederek dua eden Acıpayam, öğrencilerden başka 1 yılı geride bırakmanın hüznünü yaşıyor.
“Bu vakte kadar hiç yaşamadığım bir acı, güya bir hançer saplanıyor yüreğinize”
Acıpayam, AA muhabirine, 6 Şubat’taki sarsıntılarda kaybettiği öğrencilerini çok özlediğini belirterek, öğrencilerini kaybetmenin acısını hiçbir cümle ve kelamın izah edemeyeceğini lisana getirdi.
Her mezarlık ziyaretinde acı bir görüntüyle karşılaştığını söz eden Acıpayam, “Bu vakte kadar hiç yaşamadığım bir acı, güya bir hançer saplanıyor yüreğinize. Zira mezarların her sırasında kesinlikle bir öğrencimize, öğrencim yoksa ailesine, amcasına, teyzesine, halasına rastlıyorum. Bu da beni çok üzüyor.” diye konuştu.
Öğrencilerini kaybetmenin acısının birinci günkü üzere taze olduğunu anlatan Acıpayam, 92 yavrusunu kaybeden baba ne hissederse kendisinin de o hisleri yaşadığını aktardı.
“Biz öğrencilerimizin kendilerine değil mezarlarına dokunuyoruz”
Öğrencilerinin genelinin 5-15 yaş ortasında olduğunu söz eden Acıpayam, şöyle konuştu:
“Mezarlıktaki her sırada bir evladını kaybetmiş baba evladının mezarına geldiğinde ne hissediyorsa ben de birebir o hisleri yaşıyorum. 6 Şubat öncesindeki bütün öğretmenler öğrencilerinin hayatlarına dokunan eğitim elçileriyken, şu anda biz burada öğrencilerimizin kendilerine değil mezarlarına dokunuyoruz. Bu dokunuşların en acısı. Dokunuşların en acımasızı. Öğrencilerimizin hayatlarına dokunmamız gerekirken mezarlarına dokunuyoruz. Öğrenciyi kaybetmek daha acıymış. Bütün öğrencilerin babası olmuşsunuz farkında olmadan. Bir baba 92 yavrusunu kaybettiğinde ne hissederse ben de birebirini hissediyorum. Zelzelenin üzerinden 1 yıl geçti lakin bu yıllar geçse de telafisi mümkün olmayan travmalar bıraktı zihnimizde.”
Acıpayam, acısıyla, hüznüyle ve tasasıyla zelzelesi her an ve her gün yaşadıklarını kelamlarına ekledi.
