EREN AKA – 6 Şubat’ta meydana gelen zelzelelerin üzerinden tam bir yıl geçti. O günü unutmak bir yana, hem gazetecilik mesleğimde hem de hayatımın her alanında acı anıları hâlâ taşıyorum; ülke olarak hepimiz taşıyoruz.
Deprem haberini alır almaz sabah süratlice yola koyulup bölgeye hareket ettim. Adana’ya yaklaşırken bir gazeteci arkadaşımı aradım, Pozantı’da beni beklediğini söyledi. Pozantı’ya varır varmaz bir markete girip otomobilimin bagajını su ve bisküvilerle doldurduktan sonra süratlice yola devam ettim.
Limanda yangın
Zorlu yol ve hava şartlarına karşın öğlen saatlerinde İskenderun Limanı’na ulaştım. Limanda yangın çıkmıştı. Birkaç kare fotoğraf alabilmek için yoldan çevirdiğim bir TIR’ın dorsesinin üzerine çıktığımdaysa etrafımdaki yıkılmışlığı ve acıları gördüm. İskenderun Limanı’nın yangın manzaralarını dünyaya duyuran birinci kurumların başında da biz, yani Milliyet yer aldı.
Ardından tekrar yola koyuldum. Gidebildiğim her yere gitmek, durumun ne kadar vahim olduğunu gördükçe bunu duyurma, anlatma misyonumu yapmak istiyordum. Her yer karanlıktı. Etraf vilayetlerden Hatay merkeze giden ambulansların ışıkları da olmasa istikametimizi bulmamız imkânsızdı. Kente girdiğim anda ürperdim. Yıkılan konutlardan yardım çığlıkları yükseliyordu; sarsıntıdan kurtulan ancak sevdiklerini arayan depremzedelerin sesleri yankılanıyordu gecenin içinde. Gece boyunca mahallî idarelerin grupları ambulansların ve yardımların süratli ulaşabilmesi için yarılan yolları tamir etmeye çaba ediyordu.
Gün ağarırken acı tablo ortaya çıktı. Hatay âdeta haritadan silinmiş üzereydi. Sarsıntının yıktığı vilayetler ortasında mekik dokudum. Akşama kadar Antakya’da kaldıktan sonra süratlice etraf vilayetlere gitmek için yola koyuldum. Hatay’dan Adıyaman’a geçtim. Geceyi Adıyaman Valiliği’nin bahçesindeki AFAD TIR’ının yanında geçirdim. Sabah olduğunda elinde termosla yanıma gelen istekli bir vatandaş sıcak çay ikram etti. Üç gündür çubuk kraker ve suyla besleniyordwum. Üç gün sonra elime aldığım karton bardaktaki o çayın bile ne kadar değerli olduğunu o anda anladım.
Depremin üçüncü gününden sonra her şey daha koordine durumdaydı. Yediden yetmişe gönüllüler, kahraman Mehmetçiğimiz, mahallî idareler, STK’lar ve vatandaşlar, daha koordineli bir halde çalışabildiler. Dünyanın çeşitli ülkelerinden gelen arama kurtarma takımlarını de unutmamak gerekir natürel ki; nitekim alanda canla başla çalıştılar.
Adıyaman’dan sonra süratlice Kahramanmaraş’a geçtiğimde, kentin en işlek caddesi olan Trabzon Bulvarı yerle bir olmuştu. Akabinde geceyi Adana’da geçirdikten sonra Osmaniye, Gaziantep, Şanlıurfa, Diyarbakır ve Malatya’ya da gittim. Sarsıntının tesiri o kadar güçlü ve yaygındı ki, tüm alanı tarama ve buradan haberlerimi verme içgüdüsüyle gittiğim yerde duramıyordum. Lakin her enkaz durağım, daha büyük acıların haberini vermeme neden oluyordu. Sarsıntı sonrası müthiş durumu, gereksinimleri ve yapılması gerekenleri bir an evvel tüm ülkeye duyurma çabam, her durakta omuzlarıma daha büyük bir acıyla biniyordu.
Eren Aka, zelzele bölgesine ulaşabilen birinci gazetecilerdendi.
Unutulmayacak bir an
Serüvenim bitmemişti. Sarsıntıdan sağ kurtulan vatandaşların Antalya’daki otellere yerleştirilmeleri sırasında bu sefer de Antalya’daydım. Zelzeleden kurtulan vatandaşlarla bir ortaya geldim. Tahminen de ömrümde unutmayacağım bir an varsa o da otelin yemek salonunda yemek alan küçük bir çocuğa annesinin, “Oğlum az al, biz konuğuz, ayıp olmasın” demesiydi. O anki hissimi söz etmem imkânsız!
İstanbul’a geldiğimde gördüklerim ve yaşadıklarımdan sonra hayata bakışım bile değişti. Hangimizin değişmedi ki! Başta zelzeleyle hayatları başlarına yıkılanların elbette.
Evet, yaralarımız kabuk bağlamaya başladı kanamıyor ancak o yaralar hâlâ acıtıyor.
Bugün soğuk ve yağmurda çadırda yaşamak zorunda olanlar, konteyner kentlerde ömür gayreti verenler, ilaca ulaşmak için çabalayan hasta depremzedeler, okula gidemeyen çocuklar hayli, o yaralar, yaralarımız hâlâ taze.
Büyük yıkıma yol açan bu sarsıntıdan bir ders çıkarmamız gerekiyor artık.
Depremin değil binaların öldürdüğünü gördük. Bir daha bu türlü acı bir tabloyla karşılaşmamak için alınması gereken önlemler var. Fakat geçen sene, mekik dokuduğum sarsıntı bölgesinden öğrendiğim ve bugüne taşıdığım en kıymetli şey; sarsıntı bölgesini, depremzedeleri unutmayalım ve unutturmayalım!
Afetzedelere fiyatsız protez
Deprem, Gaziantep Büyükşehir Belediyesi’nin 2021 yılında hizmete başlayan Ortez Protez Üretim ve Uygulama Merkezi için de bir dönüm noktası oldu. Merkez’de, sarsıntı nedeniyle uzvunu kaybetmiş bireylere de dayanak verilmeye başlandı. 6 Şubat sarsıntıları sonrasında Merkez’de 474 engelli afetzedeye fiyatsız olarak ortez, protez ve medikal materyal takviyesi verildi. 70’i zelzelede uzvunu kaybedenler olmak üzere 235’e yakın hastaya protez uygulaması yapıldı. Merkez, hala 35 sarsıntı mağdurunun muhtaçlığına karşılık vermek için çalışıyor.
